අරුමය...

තනිව මා හිනැහෙයි,

තනිව වැළපෙයි

කිමද මේ අරුමේ..

ඇඟිලි ගනිමින් දින ගනී මා

නොඉවසිල්ලෙනි දැන්..

මවු අවුත් මා හිස සීබී

පිය අවුත් මා කඳුළු පිසලයි..

කෙලෙස මා ඉගිල යන්නද 

ඔබ හැරදා...

ප.ලි. මෙය නිකන්ම නිකන් කවි සිතුවිල්ලක් විදියට බාරගත්තොත් හොඳා!