අර තියෙන්නේ අපේ ගෙදර!

මේකත් ඉතින් මං කරපු වික්‍රමයක් තමයි. මේක මං ගිය මොන්ටිසොරියේදී වෙච්ච කතාවක්. මාව අනෙක් ළමයින්ට වඩා අවුරුද්දක් කලින් මොන්ටිසෝරි දැම්මා තාත්තාට මාව තනියම බල ගන්න බෑ කියල. එතකොට මොකක්හරි හේතුවක් හින්ද අම්මා කොළඹ ඇවිත් හිටියේ මල්ලිත් එක්ක. මමයි තාත්තයි බණ්ඩාරවෙල හිටියේ. එහෙම ඉඳලත් මොන්ටිසෝරි යන්න බෑ කියල සෙල්ලම් දාපු නිසා වැඩි දවසක් යන්න කලින් මාව එහෙං අස් කරගෙන ඇවිත් කොළඹ මොන්ටිසොරියකට දැම්ම. මං ඉතින් මොන්ටිසෝරි දෙකකට ගිහින් තියෙනවා.

ඉතින් ඔය බණ්ඩාරවෙල මොන්ටිසෝරියේ ඉන්නකොට ළමයි එකතු උනාම විස්තර අහනව ගෙදර විස්තර එහෙම. පොඩි කියල වෙනසක් නෑ. මගෙනුත් ඔහොම ප්‍රශ්න ගොඩක් අහල අන්තිමට අහන්නේ ගෙදර කොහෙද කියලා. ඒ දවස් වල නමකින් තැනක් කියන්න දන්නේ නෑනේ. මං ඉතින් කියන්නේ මෙතනින් පාර දිගේ ගිහිල්ලා මේ කන්ද නැගල ඊළඟ කන්ද බැහැලා එතනින් එන පාරෙන් හැරිලා යන්න තියෙන්නේ කියල. ඕක ඉතින් හැමෝටම කියන්න ගියාම වාතයක් වෙනවානේ. ටික දවසක් යනකොට මට ඒක කියන එක එපා උනා.
ඔන්න ඔහොම ඉන්නකොට දවසක් මගෙන් යාලුවෙක් ඇහුවා "කොහෙද ඔයාලගේ ගෙදර තියෙන්නේ " කියල. මං ටක් ගාලා අත දිගෑරල "අර තියෙන්නේ අපේ ගෙදර කියල" මොන්ටිසොරිය ඉස්සරහ තිබ්බ ගෙදරක් පෙන්නුවා.
ඊටපස්සේ දවසක අම්ම ගෙදර ආවම මං අම්මට   ' අම්මේ අර ළමය ඇහුවා නේ අපේ ගෙදර කොහෙද කියලා , මං පෙන්නුවා ඉස්සරහ ගෙදර කියල" කියල කිව්වා. අම්ම අර කියපු ලමයව දන්නවා, එයාගේ අම්මයි තාත්තයි අපේ අම්මගේ යාලුවෝ.
අම්මා මගේ කතාව අහගෙන ඉඳල ඒක පාරටම කිව්වේ "ඔයා පෙන්නලා තියෙන්නේ ඒ ළමයාගේම ගෙදර නේ."
එදයින් පස්සේ කවුරුහරි ගෙදර තියෙන තැන ඇහුවම මං කිව්වේ "ඒක තියෙන්නේ ගොඩාක් දුර කියල " විතරයි.